تلنگر نزن؛ به زندگي‌ي ماهي‌ي قرمز رنگ
الف: ماهي قرمز مخلوق بشر است! حدود خيلي خيلي سال پيش چيني‌ها با ايجاد پيون بين چندين نوع ماهي كه رگه هاي رنگارنگ بر پوستشان ديده مي‌شد توانستند به ماهي قرمز برسند. اين ماهي تا مدت زمان زيادي محرمانه بود و به جز عده‌ي خاصي از مردمان چين كسي از وجود آن خبر نداشت. ولي آفتاب حتي زير آب هم پنهان نمي‌ماند!
ب: تعداد رنگ‌هايي كه چشم ماهي قرمز مي‌تواند تشخيص دهد بيش از هر موجود زنده‌اي است.
پ: خطي‌جانبي از دو طرف لب ماهي قرمز تا دمش وجود دارد كه به شدت به ضربه و امواج الكتريسيته حساس است. تكيه‌ي اصلي‌ي اين مطلب من بيشتر روي همين خط است.
ت: ماهي قرمز مي‌تواند تا سي‌وپنج سال عمر كند، ولي...
ث: در سيزده روزي كه ماهي قرمز مهمان ماست بيشتر از يك سوم وزن بدنش را از دست مي‌دهد.
ج: معمولن ماهي‌هاي قرمز به شدت آلوده‌اند، طوري كه مطلقن توصيه مي‌شود در جريان آب‌هاي آزاد رها نشوند.
"همه ي اين نكته ها را امروز صبح از زبان يك پرنده‌شناس و به قول خودش شكاربان پير، دكتر كهرام در برنامه‌ي مردم ايران سلام شنيده‌ام و به طبع تمام خير و شر اين چند نكته‌ي بالا حواله مي‌شود به دكتر كهرام!"
و حالا اصل مطلب:
يك ماهي درشت قرمز رنگ كه تكيه داده به تحدب يك تُنگ تنگ، زل زده به بادي كه موج مي‌اندازد به آب دريا و يك چكه اشك نشسته گوشه‌ي چشمش.
چند روز است كه توي بعضي وبلاگ‌ها يك لوگو نصب شده با تصويري كه خط بالا وصفش كرد و يك جمله‌ي درشت: ماهي قرمز نمي‌خرم.
ترجيح من هم اين است كه ماهي قرمزها اين دو هفته را مهمان سفره‌ي خيلي سبز ما نباشند اما معتقدم بهتر است علاوه بر اين كه دل به احساس مي‌سپاريم و به حال ماهي قرمزي كه روياي دريا مي‌بيند اشك مي‌ريزيم ، علاوه بر اينكه در حوالي‌ي وبلاگمان فرياد مي‌زنيم من ماهي قرمز نمي‌خرم عقلاني است كه يك موضوع كوچولو را هم با اطرافيانمان مطرح كنيم:
ما از آنجا كه شناختي از پديده‌ي ماهي قرمز نداريم نمي‌فهميم وقتي كه از سر ذوق با انگشت به تنگ ماهي قرمز تلنگر مي‌زنيم چه جفايي در حق او مي‌كنيم. همان‌طور كه دكتر كهرام توي نكته‌هاي بالا گفت، ماهي قرمز به شدت به امواج الكتريسيته و ضربه حساس است. شدت اين حساسيت فراتر از تصور ماست. همين را بگويم كه آن تلنگر از سر مهر ما و كودكاني كه با نگاه به انگشتان ما يك بازي‌ي قشنگ را ياد مي‌گيرند براي ماهي قرمز در حكم يك شوك الكتريكي‌ي بسيار شديد است. هيچ با خودتان فكر كرده‌ايد چرا ماهي قرمز كه عمري سي‌و پنج‌ساله بايد داشته باشد در خانه‌هاي ما معمولن دو هفته هم زنده نمي‌ماند؟
من اقداماتي مثل كار انجمن حمايت از حيوانات اصفهان "طرح فرهنگي ماهي قرمز" را كار بسيار مفيدي مي‌دانم.اما ناكافي. فكر كه مي‌كنم مي‌بينم ترويج فرهنگ استفاده‌ي صحيح خيلي بهتر از ترويج فرهنگ عدم استفاده است. هر چند كه من ماهي قرمز نمي‌خرم.
سوال: مجله‌ي هفت لغو امتياز شد؟
برچسب‌ها: بوي كاغذ رنگي
@ ۱۳:۱۳
